Όταν άρχισε να συγκροτείται και να δυναμώνει η Ταϊλάνδη,
βρισκόταν διαρκώς σε πολεμικές συγκρούσεις με γειτονικούς λαούς
(Μπούρμα, Κμερ, Βιετνάμ), σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να λέγεται ότι το
επάγγελμα ενός Ταϊλανδού ήταν το να ετοιμάζεται συνέχεια για πόλεμο.
Επιθέσεις και εισβολές γινόντουσαν συνεχώς. Οι πολεμικές μέθοδοι διέφεραν κατά πολύ από τις σημερινές, κυρίως στο ότι τα όπλα που χρησιμοποιούσαν (κοντάρια, σπαθιά, μαχαίρια, ξύλα, σώμα) ήταν για κοντινή μάχη.
Συνήθως οι μάχες τελείωναν σώμα με σώμα και έτσι είναι φανερό ότι για να επιβιώσει κάποιος θα έπρεπε να είναι γνώστης τόσο της μάχης με όπλα, όσο και της μάχης με τα φυσικά του όπλα, δηλαδή με τα μέλη του σώματός του.
Το muaythai κάνει χρήση όλων των μελών του σώματος. Παλιά χειρόγραφα περιγράφουν τα 9 βασικά του όπλα: κεφάλι, γροθιές, αγκώνες, γόνατα και πόδια. Μπορούσε κανείς ακόμα να χρησιμοποιήσει και τους ώμους ή τους αστραγάλους.
Σύμφωνα με ένα θρύλο του 12ου αιώνα, ένας αγώνας muaythai ανέδειξε ένα βασιλιά. Το παλιότερο ιστορικό ντοκουμέντο που αναφέρεται στο muaythai σαν πολεμική τέχνη είναι το 1560 και περιγράφει μία και μόνη μάχη ανάμεσα στον πρίγκιπα των Ταϊλανδών, Naresuan, γνωστό και ως «μαύρο πρίγκιπα» και το διάδοχο του Βιρμανικού θρόνου.
Η μάχη κράτησε αρκετές ώρες και έληξε με το θάνατο του διαδόχου. Χωρίς τον αρχηγό τους οι Βιρμανοί αποφάσισαν να μην επιτεθούν.
Η διάρκεια της βασιλείας του Pra Chao Sua, ο οποίος ήταν και μάστερ του muaythai, ήταν περίοδος ανάπτυξης της τέχνης. Λέγεται ότι ο βασιλιάς, του οποίου το παρατσούκλι ήταν «τίγρης», έπαιρνε μέρος σε πολλούς αγώνες με μάσκα για να μην επηρεάζει τους κριτές.
Εκείνη την εποχή το muaythai, διδασκόταν και στα σχολεία και αποτελούσε και τμήμα της στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Οι αγώνες ήταν μέχρι τελικής πτώσης. Δεν υπήρχαν κατηγορίες κιλών και γύρων. Οι μαχητές έπαιζαν με γυμνά χέρια, τυλίγοντάς τα με βαμβάκι και αφού τα βούταγαν στην κόλλα, έβαζαν πάνω κομμάτια γυαλιά.
Προστάτευαν τα γεννητικά τους όργανα με τσόφλια καρύδας, ενώ επιτρέπονταν όλα τα είδη των χτυπημάτων με μικρούς περιορισμούς.
Ανάμεσα σε άλλα η προπόνηση περιλάμβανε γροθιές σε λεμόνι για στόχο, κλωτσιές σε δέντρα για να σκληρύνουν τα καλάμια, τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων και προπόνηση σε νερό. Μια ειδική δίαιτα με λαχανικά ήταν υποχρεωτική.
Το muaythai απέκτησε φήμη και έξω από τα σύνορα της πατρίδας του κατά τον 18ο αιώνα. Το 1767 η Ayuthya πέφτει στα χέρια των Βιρμανών. Οι ορδές τους εισβάλουν στην πόλη και τη λεηλατούν, συλλαμβάνοντας εκατοντάδες αιχμαλώτους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και αρκετοί thai boxers.
Το 1774 ο βασιλιάς των Βιρμανών, Mangra, διοργανώνει γιορτή προς τιμήν της παγόδας του Βούδα. Κορυφαίο γεγονός της διοργάνωσης είναι οι αγώνες ανάμεσα σε Ταϊλανδούς και Βιρμανούς μαχητές. Σε έναν από αυτούς, ένας ευγενής Βιρμανός θα αντιμετώπιζε ένα διάσημο thai boxer από την Ayuthya. Ο διαιτητής τον παρουσίασε ως Nai Khanom Tom.
Λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας, o Nai Khanom Tom άρχισε να χορεύει γύρω από τον αντίπαλό του, ξαφνιάζοντας όλους τους Βιρμανούς. Όταν δόθηκε το σήμα για να ξεκινήσουν, ο Ταϊλανδός επιτέθηκε με αγκωνιές και έριξε κάτω αναίσθητο τον αντίπαλό του.
Όμως ο διαιτητής δεν δέχτηκε την νίκη, προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι ο χορός του Ταϊλανδού, ζάλισε τον Βιρμανό μαχητή και όρισε στον Nai Khanom Tom, να παλέψει με άλλους 9 μαχητές.
Ο Nai Khanom Tom συμφώνησε και νίκησε και τους 9 μαχητές. Ο βασιλιάς ενθουσιασμένος του χάρισε την ελευθερία του, δίνοντάς του επίσης χρυσάφι και γυναίκες. Ο Nai Khanom Tom θεωρείται ότι διέδωσε την τέχνη του muaythai, και ότι την τίμησε με θάρρος και ευπρέπεια.
Το 1788, την εποχή Chulasakaraj, κατά τη βασιλεία του Rama I, δύο Γάλλοι ταξίδεψαν στην Ταϊλάνδη και άρχισαν να παίζουν σε αγώνες στην επαρχία. Τέλος έφτασαν στην πρωτεύουσα και θέλησαν να προκαλέσουν τους κορυφαίους μαχητές.
Ο βασιλιάς θεώρησε καθήκον του για να μην κινδυνέψει η φήμη της τέχνης να βρει τέτοιους μποξέρ που να κερδίσουν μια καθαρή και ολοφάνερη νίκη. Ο αδελφός του βασιλιά, ανέλαβε την υπόθεση και βρήκε ένα μποξέρ με το όνομα Muen Phlaan, που είχε τη φήμη του δασκάλου του muaythai και την πάλης.
Για αυτόν τον αγώνα χτίστηκε ρινγκ κοντά στον ναό του Βούδα και ορίστηκε έπαθλο 4000baht, ένα πολύ μεγάλο ποσό για κείνη την εποχή. Την ημέρα που είχε κανονιστεί ο αγώνας το Ταϊλανδός μποξέρ κέρδισε εύκολα τους δύο Γάλλους, ντροπιάζοντάς τους.
Το 1921 κατά τη βασιλεία του Rama Β΄ διοργανώθηκε ένα τουρνουά αγώνων. Μαχητές από την Κίνα, την Ινδία και από άλλα ασιατικά κράτη ήρθαν να αγωνιστούν με Ταϊλανδούς μποξέρ. Νικητής αναδείχτηκε και πάλι το muaythai.
Το Μάρτιο του ΄77, Thai boxers αγωνίστηκαν στην Αμερική και παρ’ότι είχαν απαγορευτεί οι αγκωνιές, οι γονατιές και τα πιασίματα, οι Ταϊλανδοί κατάφεραν και πάλι να κερδίσουν.
Οι αγώνες ανάμεσα στο muaythai και τα άλλα στυλ είναι αμέτρητοι και ακόμα συνεχίζονται.
Σήμερα το muaythai έχει αλλάξει.
Από το 1930 και μετά το muaythai έχει υιοθετήσει πολλούς από τους κανονισμούς της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας της Πυγμαχίας. Υπάρχουν κατηγορίες κιλών και έχει υιοθετηθεί ο κανόνας των γύρων. Στον αγώνα χρησιμοποιούνται γάντια, μασέλα και προστατευτικά γεννητικών οργάνων. Υπάρχει διαχωρισμός των αγώνων σε επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς με διαφορετικούς κανονισμούς.
Krueang rang ( mongkon – praciat)
Oι Ταϊλανδοί πιστεύουν στη μαγεία και τις μαγικές δυνάμεις από τα αρχαία χρόνια. Η εξάσκηση και η μελέτη του muaythai έχει να κάνει με δοξασίες για μαγικές δυνάμεις. Είναι πολιτιστική κληρονομιά των Ταϊλανδών ότι όλοι οι μαθητές πρέπει να είναι σεβάσμιοι, ευγενικοί, ευπρεπείς και για πάντα ευγνώμονες προς τους δάσκαλούς τους.
Κάθε δάσκαλος του muaythai διδάσκει στον μαθητή του τις μαγικές φόρμουλες, τις ευχές και τις κατάρες για να είναι έτοιμος όταν βγει πάνω στο ρινγκ. Πιστεύεται ότι έτσι οι μαγικές δυνάμεις θα προστατεύσουν τον μαχητή από τραυματισμούς και ότι θα του προσφέρουν καλή τύχη, αποφασιστικότητα και δύναμη στον αγώνα.
Πολλές φορές όταν πηγαίνανε στον πόλεμο φορούσαν πουκάμισα που πάνω τους ήταν ραμμένα μαγικά γράμματα και σύμβολα ή φουλάρια με μαγικά σχέδια και αριθμούς.
Πολλοί επίσης έκαναν τατουάζ σε όλο το σώμα, θεωρώντας ότι έτσι θα τους προστάτευαν υπερφυσικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της μάχης, και πως αν ακόμα τους κάρφωναν το σώμα με σπαθί ή μαχαίρι δεν θα υπήρχε πληγή παρά μόνο ένα μαύρο σημάδι.
Σήμερα βέβαια, οι Ταϊλανδοί στον πόλεμο δεν φοράνε πια τέτοια πουκάμισα, ούτε θεωρούν ότι το μαχαίρι ή το σπαθί δεν θα τους πληγώσει. Όμως στο muaythai, πάνω στο ρινγκ, ο μποξέρ δίνει τη δική του μάχη και αναζητά τη βοήθεια που πιστεύει ότι του προσφέρει η μαγεία.
Για ένα Ταϊλανδό το κεφάλι είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι του σώματός του. Κανένας, ούτε τα αγαπημένα του πρόσωπα επιτρέπεται να τον αγγίξουν στο κεφάλι ή στα μαλλιά, παρά μόνο ο εκπαιδευτής του.
Οι Ταϊλανδοί πιστεύουν ότι, αφού στο κρανίο υπάρχει ο εγκέφαλος, ο οποίος και περιέχει όλες τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, αν κάποιος τους ακουμπήσει στο κεφάλι θα τους πάρει αυτομάτως και όλες τις γνώσεις.
Μόνο ο εκπαιδευτής επιτρέπεται να τους ακουμπήσει στο κεφάλι και αυτό γιατί εκείνος τους προσφέρει τις γνώσεις. Έτσι εξηγείται και ο μεγάλος σεβασμός που δείχνουν οι Ταϊλανδοί στους δάσκαλούς τους.
Πριν μπει μέσα στο ρινγκ ο μποξέρ φοράει στο κεφάλι ένα κορδόνι, το οποίο αποτελείται από ένα κομμάτι ύφασμα και περιέχει μαγικά γράμματα και το οποίο έχει τυλιχτεί σφιχτά και έχει ραφτεί με την ιερή κλωστή ‘sai sin’.
Μετά έχει τυλιχτεί με ένα δεύτερο κομμάτι ύφασμα και έχει ευλογηθεί από έναν δάσκαλο της μαγείας. Τέλος ενώνονται οι άκρες του με τέτοιο τρόπο που να μοιάζουν με ουρά, η οποία εξέχει όταν φορεθεί στο κεφάλι.
Το κορδόνι αυτό ονομάζεται ‘mongkon’ και φοριέται στο κεφάλι για να βρίσκεται η δύναμή του σε άμεση επαφή με τον νου. Πιστεύεται επίσης, ότι κάνει άγρυπνο το πνεύμα του μποξέρ και τον προστατεύει από διάφορους κινδύνους.
Στην παλιά εποχή κάθε θεατής μπορούσε να καταλάβει από ποια περιοχή και από ποια σχολή ήταν ο μποξέρ. Τώρα αυτά τα ξεχωριστά σημάδια έχουν χαθεί και αυτός ο διαχωρισμός είναι αδύνατος.
Εκτός από το mongkon, ο μποξέρ φοράει και ένα άλλο κορδόνι πολύ μικρότερο στο αριστερό μπράτσο του.
Αυτό ονομάζεται ‘praciat’ ή ‘pharha sted’και αποτελείται από ένα υψηλής ποιότητας λευκό ύφασμα το ‘pra salu’. Μερικές φορές είναι και κόκκινο ή άλλου χρώματος. Αυτό εξαρτάται από τις προτιμήσεις του εκπαιδευτή.
Γενικά το ‘praciat’ περιέχει αριθμούς και σύμβολα που ονομάζονται ‘maha a mnart’ ή ‘ chatri mahayanta’. Παλιά σχέδια παρουσιάζουν στρατιώτες να φοράνε το κορδόνι αυτό στο μπράτσο για να τους προστατέψει και να διώξει κάθε κίνδυνο.
Όσον αφορά το muaythai του σήμερα, ο μποξέρ φοράει το mongkon και το praciat κατά τη διάρκεια του Wai Kru, αλλά κατά τη διάρκεια του αγώνα φοράει μόνο το κορδόνι στο μπράτσο, ενώ το mongkon αφαιρείται μετά το τέλος του χορού.
Wai Kru
Ο όρος kru στα ταυλανδέζικα σημαίνει «ο άνθρωπος που διδάσκει, ο πρώτος δάσκαλος». Οι Kru στην Ταυλανδέζικη κοινωνία κατέχουν υψηλή θέση, τους φέρονται με σεβασμό και αυτοί με τη σειρά τους αφιερώνονται στην παράδοση της γνώσης στους νεότερους.
Ως έκφραση σεβασμού ο μαθητής προσφέρει τον εαυτό του στον δάσκαλο και δηλώνει απόλυτη υπακοή στις εντολές του. Το Wai Kru αποτελεί την έκφραση αυτού του σεβασμού του μαθητή προς το δάσκαλό του. Κάθε τέχνη έχει το δικό της wai kru.
Το wai σημαίνει το να εκδηλώνεις τον σεβασμό με το να τοποθετείς και τα δύο χέρια μπροστά στο στήθος. Με αυτό τον τρόπο δεν δείχνει ο μποξέρ τον σεβασμό του προς τον τωρινό του δάσκαλο μόνο, αλλά και προς όλους τους μάστερ.
Επίσης προσεύχεται στον θεό του και τον παρακαλάει να του προσφέρει την προστασία του στον αγώνα διώχνοντας τα κακά πνεύματα και καλώντας τα καλά.
Στο muaythai, ο μποξέρ θα παρουσιάσει το wai kru πριν τον αγώνα. Το wai kru εκτελείται ταυτόχρονα και από τους δύο μποξέρ φορώντας το mongkon και το praciat. Συνήθως οι μποξέρ κατά την εκτέλεση του χορού φοράνε λουλούδια στο λαιμό, που λέγονται ‘malaya’και τους τα προσφέρουν οι γονείς και οι φίλοι για καλή τύχη. Wai Kru σημαίνει ‘διώξε το φόβο από την καρδιά σου’.
Ο χορός αποτελείται από αργές ρυθμικές κινήσεις που συμβολίζουν το muaythai και είναι ένας καλός τρόπος για να χαλαρώσει ο μποξέρ και να προετοιμαστεί για τον επικείμενο αγώνα. Παλιότερα ο χορός επιτελούσε ένα διπλό σκοπό.
Εκτός του ότι γινόταν ως έκφραση σεβασμού ήταν και ένας καλός τρόπος για να δει ο μποξέρ το χώρο του ρινγκ, δεδομένου ότι παλιότερα το δάπεδο του ρινγκ δεν είχε μουσαμά, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις το δάπεδο ήταν το ίδιο το γρασίδι ή το χώμα.
"Οι κορυφαίοι μποξέρ του Thai είναι σπάνιοι όπως τα διαμάντια.
Tα άκρα τους είναι κομμένα από τα χρόνια προπόνησης και οι τεχνικές τους γυαλισμένες με τελειότητα όπως η επιφάνεια του πιο λαμπερού διαμαντιού.
Υπέροχοι στην όψη τους και μοναδικοί στη δύναμή τους"
(από παλιό χειρόγραφο για το muaythai)
